Na jaren plannen en het treffen van (financiële) voorbereidingen is het dan zover: wederom wordt de molen “De Grauwe Beer” in zijn geheel verplaatst, nu naar het hoger gelegen deel van het molen perceel, ongeveer 60 meter in oostelijke richting.  Hierdoor komt hij zo’n 1.30 meter hoger te staan zodat hij geen last meer zou mogen hebben eventuele maar ook te verwachten overstromingen in de toekomst. In de onderbouw is nu een verblijfsruimte annex molenwinkel ingericht, een werkplaats en een aparte machinekamer.
Saillant detail, precies 400 jaar na de bouw in 1614 is dit alweer de derde verplaatsing. Wie had dat ooit voor mogelijk gehouden?

Opnieuw komt de Maas uit en kan de molen niet zonder natte voeten te krijgen worden bereikt! Dit gegeven was mede aanleiding voor de eigenaar (Gemeente Beesel), na te denken over hoe om te gaan met toekomstige overstromingen en leidde al snel tot plannen de molen te verplaatsen naar hogere grond.

Hoog water, wederom! Gelukkig kan voorkomen worden dat half Beesel onderwater komt te staan.De hoogste stand in de molen: 120cm!!! Dat “mooder Maas” zich niet van haar beste kant liet zien, spreekt voor zich.
Nog geen jaar na de opening (1984) moest de Grauwe Beer reeds ervaren dat “mooder maas” niet met zich laat spotten en stond er al 40 cm water in de onderbouw. van de molen.

Op 8 oktober 1983 is het dan zover. Met enig feest vertoon en muziek, en onder grote publieke belangstelling wordt, nadat de molen is ingezegend door pastoor v.d Asdonk, door de voorzitter van de Vereniging De Hollandsche Molen Dr. Ir. R. van de Waal bij een prachtige maalwind voor het eerst sinds vele jaren de vang gelicht, waarna het gevlucht, onder het spelen van het Limburgs Volkslied door Joekskapel Hoëge Noëdt, al snel in beweging komt. 

Advocaat Mr J.L.J Derckx uit Beesel, koopt de molen, in zeer slechte staat van onderhoud overigens, van Fa. Cuypers en kort nadien wordt een restauratieproject in gang gezet. Overigens; van de eerder genoemde maalderij-inrichting, incl motoren was niets meer in de molen terug te vinden.

Overleg vindt plaats met Gemeente, Provincie, Rijksdienst voor de Monumentenzorg, aannemer en molenmaker Beijk uit Afferden.
Echter het duurt even voordat alle problemen m.b.t. subsidies zijn opgelost en uiteindelijk krijgt men groen licht. De restauratie kan beginnen. Niet aan de Antoniusstraat evenwel. Door de reeds eerder ondervonden windbelemmering enerzijds en het gegeven dat in de directe nabijheid van  molen woningbouw gepland was, werd op voordracht van de RDMZ verplaatsing van de molen in het restauratieplan meegenomen. Een nieuwe plek werd gevonden aan de oever van de Maas aan de Kerkeveldweg. Overstromingsrisico?  Aanvaardbaar: 1x in de 250 jaar! Prachtige locatie en super molenbiotoop!

De molenaar (Bèr) ontkwam er niet aan om over te gaan op motorkracht, mede veroorzaakt door het feit dat de molen alleen goed kon malen als er zuidwesten- of westen wind stond. Bij andere windrichtingen ondervond de molen te veel hinder als gevolg van huizenbouw! (Ook toen al problemen door slechte biotoop!). In juni werd in de belt een machinale maalderij ingericht in een daartoe opgetrokken gebouwtje met ernaast een toilet. Vervolgens werd in er een maalstoel en een ruwoliemotor van het merk “Kromhout” geplaatst met een vermogen van 20/22 PK. Later wordt er ook nog een centrifugaal buil geplaatst om boekweitmeel te zeven

Reeds in 1890 had Hein Cuypers uit Beesel de moed opgevat en kocht hij de molenromp om naar Beesel te laten overbrengen. Aldus wordt deze kort daarna op de Kleine Solberg (Antoniusstraat) opgebouwd als beltmolen en in plaats van het oorspronkelijke riet, bekleed met “pappendeck”, een soort dakvilt met bitumen.

Zie ook elders het gedicht van W. Buijs Pzn. waarin de molen zijn leven aan de Zaan beschrijft: “Overdenkingen van de molen “De Grauwe Beer” en een hartelijk vaarwel aan de Zaanstreek en Zaandam bij zijn smartelijke verbanning naar Limburg”.

De molen werd tot op de zaagschuur, zijnde stellinghoogte, afgebroken en over water naar het Limburgse Beesel vervoerd. Deze schuren dienden nadien een houthandel en later oliefactorij Pieter Bon CZ. In de 20-tiger jaren van de 20 ’eeuw werden ook die afgebroken.

Heinrich Cuypers voornoemd was tijdens zijn leven bierbrouwer en tevens boer van beroep en nu dus molenaar/moleneigenaar! Drie beroepen derhalve en in de volksmond werd hij dan ook “d’n driedubbele” genoemd. (Hein had een groot gezin en telde maar liefst 11 kinderen! Vandaar?).

Nu de molen werd ingericht als korenmolen, betekende dit dat het een en ander veranderd moest worden, zo moesten er extra zolders worden aangebracht. Op de steenzolder werden 2 maalkoppels geplaatst, 1 koppel 17der stenen met een regulateur. 1 koppel 15der stenen om te gebruiken als er minder wind was.

De lengte van het gevlucht bedroeg nog geen 22 meter en de overbrengverhoudingen van het gaande werk was in verhouding tot de lengte van het gevlucht te groot voor de in Limburg veelvuldig voorkomende windsnelheden. De molen liep zwaar en had veel wind nodig en liep onregelmatig! Verder behield de molen wel zijn unieke stutvang, een voor Limburg ongebruikelijke variant op de hier alom toegepaste Vlaamse vang.

Zie ook: https://www.molendatabase.nl/nederland/molen.php?nummer=400